Spring maar achterop bij mij, achter op m’n fiets
En ik weet nog niet waar we naartoe gaan samen, maar dat boeit me ook helemaal niets.
En spring maar achterop bij mij, dan gaan we samen weg,
en ik weet nog niet waar naartoe, maar dat maakt niet uit, want ik weet wel de weg.

Springen heeft iets engs. Zul je de overkant van de sloot halen? Zul je goed op de grond terechtkomen? Grappig. Vroeger dacht je er helemaal niet over na als je vader of moeder, opa of oma zei: “Spring maar!”. Dan sprong je gewoon. Maar nu ben je puber en geloof je jouw (groot)ouders niet zomaar meer. Misschien vind je wel dat ze zeuren… Als zij iets willen, dan doe je het zeker weten niet. Vroeger leek het wel of je veel meer durfde. Je sprong gewoon uit die boom, zeker als anderen zeiden dat je niet durfde.

En dan catechisatie. Klinkt niet heel spannend… En de verhalen of ervaringen zorgen er niet voor dat je staat te springen. Mijn vraag: durf je nog een beetje, net als vroeger? Durf je met mij en met leeftijdsgenoten te springen? We weten niet waar naartoe, maar we doen het samen. Elke dinsdagavond een uurtje even helemaal weg. Weg van thuis. Weg van je vrienden die niets met de kerk hebben. Weg van de klasgenoten die je misschien wel uitlachen dat je nog naar kerk gaat… Durf je het aan? Met Jezus en de verhalen uit de Bijbel? Met een God die zegt: Ik weet wel de weg!

Weet je welkom!